نقد دیدگاه وهابیت درباره عبادت، با نظر به آیه «وَرَفَعَ أَبَوَیهِ عَلَی الْعَرْشِ وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا ...»

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناسی ارشد اخلاق، دانشگاه قم؛ و کارشناسی ارشد فلسفه اسلامی، مرکز تخصصی فلسفه اسلامی

2 استاد دروس خارج حوزه.

چکیده

یکی از اقسام توحید، توحید عبادی است. به این معنا که هیچ کس جز خداوند متعال سزاوار عبادت نیست. وهابیت با توجه‌نکردن به مقومات لازم در معنا و حقیقت عبادت، معنای لغوی عبادت[1] را به عنوان معنای اصطلاحی عبادت مطرح کرده‌اند و در نهایت ملاک عبادت را تذلل توأم با حب می‌دانند. مدلول آیه شریفه )وَرَفَعَ أَبَوَیهِ عَلَی الْعَرْشِ وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا...([2] آن است که حضرت یعقوب% و برادران حضرت یوسف% بر حضرت یوسف% سجده کردند. با توجه به ظهور این آیه و نقد توجیهاتی که درباره آن شده (مانند اینکه سجده حضرت یعقوب% سجده معهوده نبوده، یا سجده معهوده بوده ولی عبادی نبوده، یا اینکه سجده بر غیرخداوند در شرایع گذشته جایز بوده است) اثبات می‌شود که سجده حضرت یعقوب% و برادران حضرت یوسف% دارای معیار عبادت از نظر وهابیت است. پس، طبق تعریف وهابیت از عبادت، باید حضرت یعقوب% دچار شرک در عبادت شده باشد. از آنجا که وقوع در محذور مشرک‌بودن حضرت یعقوب% نتیجه ملاکی است که وهابیت برای عبادت بیان کرده‌اند به برهان خُلف اثبات می‌شود که معیار و ملاک وهابیت در عبادت نادرست است.



[1]. یا با اندکی تفاوت از معنای لغوی.


[2]. سوره یوسف (12): آیه 100.

کلیدواژه‌ها